Οι πυρηνικοί πόροι αποτελούν ένα απο τα πιο θεμελιώδη συστατικά του ευκαρυωτικού κυττάρου και από τα μεγαλύτερα μακρομοριακά σύμπλοκα που γνωρίζουμε. Η βασική κυτταρική λειτουργία στην οποία συμμετέχουν είναι η μεταφορά βιο-μακρομορίων από τον πυρήνα στο κυτταρόπλασμα. Παρότι θα αναμέναμε οι πρωτεϊνικές υπομονάδες που συγκροτούν τους πυρηνικούς πόρους να είναι πολύ συντηρημένες, αυτό δε συμβαίνει με αποτέλεσμα σε πολλούς οργανισμούς με πλήρως προσδιορισμένα γονιδιώματα τα συστατικά τους να μην έχουν ταυτοποιηθεί ακόμη με υπολογιστικές προσεγγίσεις. Επιπλέον, πειραματικές δυσκολίες δυσχεραίνουν τη μελέτη των συμπλόκων αυτών τα οποία “αντιστέκονται” στην παρατήρηση, καθοτι με την παραμικρή επέμβαση πειραματικά, το σύμπλοκο καταρρέει και δεν επιτρέπει την απευθείας παρατήρησή του .

Συνεπώς, αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε σε έμμεσες μεθόδους παρατήρησης με σύγχρονα εργαλεία λειτουργικής γονιδιωματικής και πρωτεομικής, νέων τεχνολογιών που μας παρέχουν τη δυνατότητα να παρατηρήσουμε το όλο χωρίς άμεση επέμβαση στο επιμέρους. Αυτο θυμιζει λιγακι http://www.wisegeek.com/what-is-schrodingers-cat.htm.

 Το αποτέλεσμα της μελέτης που διεξήγαγε διεθνής επιστημονική ομάδα (Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης–Ελλάδα, Πανεπιστήμιο Τορόντο–Καναδάς, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης–Ελλάδα, Πανεπιστήμιο Κύπρου–Κύπρος, ΕΚΕΤΑ–Ελλάδα) κατέδειξε ότι με την ακριβή ανίχνευση αυτών των μορίων σε βάσεις δεδομένων και την πολύ προσεκτική δόμηση αυτών των στοιχείων είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε την αλληλεπίδρασή τους με 6 νέα πρωτεϊνικά μόρια, ουσιαστικά διπλασιάζοντας τον αριθμό των γνωστών τους αλληλεπιδράσεων. Με δεδομένο ότι αυτές οι αλληλεπιδράσεις συμβαίνουν με μόρια που εμπλέκονται σε άλλες κυτταρικές διεργασίες, προκύπτει το εκπληκτικό συμπέρασμα ότι οι υπομονάδες που αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία δομείται ο πυρηνικός πόρος φαίνεται να εκτελούν πολλαπλές λειτουργίες, πέρα και έξω από τον ίδιο τον πυρηνικό πόρο, με επίδραση σχεδόν σε όλες τις βασικές κυτταρικές διαδικασίες, όπως η επιδιόρθωση του DNA, η επεξεργασία του RNA, η μετάδοση σήματος και ο έλεγχος της κυτταρικής διαίρεσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα υπερ-σύμπλοκα αυτά αποτελούν ένα από τα πιο σταθερά συστατικά των κυττάρων, κυρίως στα εγκεφαλικά κύτταρα: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22300851.

Όποιος επιθυμεί να ενημερωθεί αναλυτικότερα, μπορεί να διαβάσει τη δημοσίευση στη διεύθυνση:

http://www.nature.com/srep/2014/140411/srep04655/full/srep04655.html