Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης είναι για όλους εμάς τους απόφοιτούς του ένα κομμάτι της ζωής μας, και μάλιστα της πιο ευαίσθητης περιόδου της, της εποχής της νιότης μας.
Οι πιο πολλοί τελειώνοντας τις σπουδές μας μοιραία απομακρυνθήκαμε από αυτό μπαίνοντας στη μάχη της επαγγελματικής μας ζωής, της καριέρας μας και των αναγκών του σήμερα. Αλλάξαμε.
Το ίδιο, και αυτό φαίνεται βέβαια εντονότερα σε εμάς τους παλιότερους, άλλαξε και το Πανεπιστήμιο, ακολουθώντας και αυτό τον δικό του δρόμο, έναν δρόμο που επηρεάστηκε και επηρεάζεται από τις μεγάλες αλλαγές στην κοινωνία μας, αλλά και στον πλανήτη γενικά.
Κι όμως τα παλιά συναισθήματα μένουν. Κάθε φορά που περνάω με το αυτοκίνητο μου έξω από την Πανεπιστημιούπολη, στρέφω ασυναίσθητα το βλέμμα και κοιτάω, σαν παλιούς μου φίλους, τους γνώριμους κτηριακούς όγκους. Τις λίγες φορές που περπάτησα μόνος μου στους δρόμους και τα πάρκα του ένα αίσθημα μου ερχόταν καθαρά και έντονα: Ανακάλυπτα με ευκολία και πάλι τον εαυτό μου εκεί. Παρέμενα πάντα κι εγώ ένα μέρος αυτού που είναι το πανεπιστήμιο σήμερα.
Ο σύλλογος των αποφοίτων που ιδρύθηκε, με μεγάλη καθυστέρηση ίσως, πάντως ιδρύθηκε, πιστεύω ότι πρέπει να έχει κύριο σκοπό του να προσπαθήσει ώστε τα συναισθήματα αυτά, η άλλα παρόμοια που νοιώθουν δεκάδες χιλιάδες απόφοιτοι, να τα κάνει πράξεις και ενέργειες, που θα βοηθήσουν τόσο το ίδιο το πανεπιστήμιο, όσο και τους αποφοίτους του.
Σ’ αυτήν την ταραγμένη, οδυνηρή και επικίνδυνη εποχή που ζούμε, περιμένοντας όλοι μας ένα καινούριο, διαφορετικό και, ελπίζουμε, καλλίτερο αύριο, αποκτά, κατά τη γνώμη μου, καίρια σημασία η συσπείρωση, η αλληλοκατανόηση και η αλληλεγγύη. Μέσα από αυτές θα προκύψουν γόνιμες συνέργειες και πρωτοβουλίες που τις έχουμε, περισσότερο από ποτέ, ανάγκη.
Ο σύλλογος των αποφοίτων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου μπορεί να είναι μια τέτοια ουσιαστική και δημιουργική πρωτοβουλία. Μπορεί να πετύχει να φέρει πιο κοντά, όχι με λόγια του αέρα όπως δυστυχώς έγινε πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά στην ουσία μια κοινωνία που έχει καταλάβει ότι πρέπει να αλλάξει, με ένα Πανεπιστήμιο που δείχνει ότι θέλει να αλλάξει και αυτό.
Πιστεύω ότι η ικανή διοίκηση του συλλόγου που θα προκύψει από τις επικείμενες εκλογές και οι αναμφίβολα ικανοί άνθρωποι του Προεδρείου και της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου μας θα βρουν τους τρόπους εκείνους που θα κάνουν πράξη αυτή την επιθυμία. Είμαι πραγματικά βέβαιος γι’ αυτό.
Εμείς όλοι, το τεράστιο δυναμικό των απόφοιτων του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου οφείλουμε να σταθούμε συμπαραστάτες και αρωγοί στην προσπάθεια αυτή, που μας αφορά άμεσα. Να μην αδρανήσουμε.
Ελπίζω και εύχομαι από την ψυχή μου μετά από μερικά χρόνια σε μια άλλη βόλτα στο χώρο του Πανεπιστημίου τα συναισθήματα που προανέφερα της αγάπης και της νοσταλγίας του χθες, να συμπληρώνονται με χαρά και υπερηφάνεια για κάτι καινούριο ουσιαστικό και πολύτιμο, που γεννήθηκε, μέσα από την αγάπη αυτή.